Stelt u zich de volgende zwendel eens voor: u heeft een aardig vermogen en gaat daarmee naar de wandelgangen van uw parlement. Daar overtuigt u (met behulp van de kleine kas) een meerderheid van de parlementariërs van het volgende: er komt een wet die erin voorziet dat u een klein bedrag aan belasting mag heffen, van alle andere burgers. Gegarandeerde winst: het overtuigen kost u het startvermogen, maar de opbrengst loopt al gauw in de miljoenen, afhankelijk van de belastingbasis, en het mooiste is dit: bij een kleine belasting, zeg één euro, loont het voor een individuele burger niet om te protesteren. Ziedaar het principe van de lobby.
Gelukkig zijn parlementariërs principiële mensen en komt bovenstaande zwendel weinig voor. Belastingheffen is voor de staat en verder niemand. Behalve natuurlijk in ons eigen, op dat terrein onverbeterlijke, land. Ik stel u voor: de stichting thuiskopie.
(Even een persoonlijke bekentenis tussendoor: als er eens een ochtend is dat mij de motivatie wat ontbreekt en de koffie wat langzaam doorloopt, kijk ik graag op bovenstaande site. Na luttele minuten kookt het bloed en lopen argeloze voorbijgangers serieus gevaar. Echt, probeer het eens.)
Geen zwendel is compleet zonder goed verhaal, liefst één waarbij de krokodillentranen rijkelijk vloeien. Eens kijken.
Thuiskopiëren mag, maar er staat wel iets tegenover. U mag best voor uzelf een kopie maken van die mooie cd die u van de buren heeft geleend. […] Voor de componisten, de muzikanten en de producenten is het minder aantrekkelijk, dat u die cd van de buren kopieert. […] Het gaat immers om hun dagelijks brood. Als de rechthebbenden geen redelijke vergoeding meer krijgen voor hun artistieke prestaties, dan houdt het snel op.
En daarom, lieve klant, betaalt u een vast bedrag aan de muziekindustrie als u een onbeschreven CD of DVD koopt. Klinkt redelijk, niet?
Nou, nee, en wel hierom. De blanco schijfjes kunnen ook worden gebruikt voor activiteiten die de artiesten géén brood uit de mond stoten, zoals het opslaan van digitale foto’s of een andere vorm van persoonlijk eigendom. En hoe weet de stichting eigenlijk wat u precies met het schijfje doet? Dat weten ze inderdaad niet, en dus geldt hier het principe: de goeden moeten maar onder de kwaden lijden. Wordt u al een beetje onrustig?
Wie verwacht dat de onjuist belaste CD-consumenten zich nu als een dreigende massa onder de ramen van de stichting verzamelen komt bedrogen uit. Het betaalde bedrag is minder dan één euro, en daarvoor loont het (individueel) de moeite niet om te protesteren. Het is onrecht, maar we hebben er geen tijd voor. Het idee dat de één of andere stichting u beticht van diefstal en u daarvoor een, door henzelf verzonnen, bedrag afhandig maakt is onplezierig, dat de overheid ze daarbij terwille is, is een schande, maar wat doe je eraan?
Maar wat het allemaal zo erg maakt is de schijnheiligheid van het proza van de stichting:
U mag best voor uzelf een kopie maken van die mooie cd.
Hebt u het wel eens geprobeerd, recent? Vrijwel elke cd wordt tegenwoordig door de bron van alle platen, de mensen achter de stichting thuiskopie, barstensvol gestopt met kopieerbeveiligingen. Consumenten zonder opleiding informatica kunnen zo’n kopie dus wel schudden. De heffing is er niet minder om geworden.
Is er dan helemaal niets te doen tegen deze misstand? Gelukkig wel. Nederlanders ontlopen de heffing massaal of wenden zich tot de parallelimport. Want in de omliggende landen kijken ze wel uit, voor zo’n heffing.
