Er zijn nogal wat verstoringen op de Nederlandse woningmarkt. Er worden nogal wat plannen gelanceerd om die verstoringen op te lossen. Menig plan is niet zo’n heel goed idee en leidt alleen maar tot meer verstoringen (zoals deze of deze). Maar bij de meeste goedbedoelde plannen snap je op z’n minst nog waar de denkfout zit. Waar het mis gaat. Maar nu begrijp ik het niet meer. Ik heb mijn best gedaan. Heus. De Amsterdamse woningbouwverenigingen hebben een plan gelanceerd om de doorstroming op de Amsterdamse woningmarkt te stimuleren. Hoe? Door woningen te verloten in plaats van ze aan te bieden aan de langstwachtende. Hu!? Tja, ik zag het verband ook niet. Zelfs niet het vermeende verband. Ik begrijp het gewoon niet.
Over verloten zegt Ruud de Kort van woningcorporatie Ymere: ‘Dat zou eerlijker zijn. Nu gaan alle woningen naar degene die het langst wacht.’ Tja, dat is natuurlijk niet eerlijk, dat iedereen op zijn beurt moet wachten (misschien moet ik dat argument ook eens gebruiken als ik straks in de kantine weer achteraan sluit, maar dit terzijde). En Maaike Alles van Woongroep Holland zegt: ‘De bedoeling van het project is dat er meer mensen op de plek wonen waar ze willen wonen.’ Ja maar. Iedereen op de wachtlijst wil toch ook op die plek wonen waarvoor ze op de wachtlijst staan!? Wat win je dan met loten?
Er zit vast een hele goede bedoeling achter, maar ik begrijp het nog steeds niet. Blijkbaar zie ik iets over het hoofd. Help!
Er zijn helaas steeds meer woningbouwverenigingen die dit doen. Het idee is, volgens mij, dat veel starters studenten zijn. Die hebben niet vooruit gedacht en schrijven zich nu pas in, eerder heb je een woning toch niet nodig immers. Om studentenkamers vrij te maken moet je hen meteen kunnen inloten ipv te laten wachten dat ze bovenaan staan. Dat is echt het enige dat ik kan bedenken.
Dat een loting eerlijker is lijkt me niet het geval. Degene met de hoogste waardering hoeft het huis niet te krijgen. Het systeem is helemaal onlogisch als je elk jaar contributie betaald: dan moet degene die het meest betaald heeft wel voorrang hebben natuurlijk.
Een gedeelte van de goedkope huurwoningen wordt, tegen de zin van de corporaties, bewoond door gezinnen die inmiddels genoeg verdienen voor een duurder huis. Dit plan is het laatste in een reeks initiatieven om die bewoners op te laten schuiven. Door ze onverwacht snel een luxe huurhuis aan te bieden.
Natuurlijk, met een echte loterij bereik je zoiets niet: dan is het net zo waarschijnlijk dat je een woning toewijst aan, zeg, iemand die helemaal nog niet huurt. Maar met een beetje geluk (knipoog) vallen de woningen precies toe aan zij die je graag weg wilt hebben uit hun huidige huis.
Overigens lijkt het efficiënter de controles op onderhuur op te voeren.
Inderdaad. Als je bepaalde mensen eerder uit hun huizen wil krijgen (studenten dan wel gezinnen die teveel verdienen) dan zou je die groepen voorrang moeten geven. Met een loterij bereik je dat niet, of hooguit marginaal, als die groepen korter dan gemiddeld op de wachtlijst staan. De enige manier waarop het plan echt werkt, zoals Thijs suggereert, is als de kluit belazerd wordt. Verontrustend.