Intrigerende gedachte bij Bluematter. Voor de verdachte van een misdrijf die terecht staat, heeft een rechtbank maar twee opties: schuldig of onschuldig. Eigenlijk is dat vreemd. Immers: je wilt de tijd dat onschuldigen in de bak zitten zo laag mogelijk houden, maar de tijd dat onschuldigen ten onrechte niet in de bak zitten ook. Dat bereik je door de verdachte langer op te sluiten naarmate het waarschijnlijker is dat hij de moord heeft gepleegd. Met zo’n binaire schuldig/onschuldig beslissing beperk je jezelf nodeloos, en dat leidt tot inefficiente uitkomsten.
5 gedachten aan “Misdaad en straf”
Reacties zijn gesloten.
Als een “binair” strafsysteem echt inefficient zou zijn, zou je verwachten dat in verschillende landen al een “continu” strafsysteem zou bestaan. Dat is niet zo. Er moet dus een verklaring zijn waarom het binaire strafsysteem vrijwel overal wordt toegepast. Ik denk dat een binair systeem juist efficient is, omdat het de rechter, officier van justitie en advocaten dwingt om zorgvuldig te zijn. Als er alleen keuze is tussen extremen, hebben betrokkenen een prikkel om goed uit te zoeken of de verdachte schuldig is of niet. Je wilt immers geen onschuldige achter de tralies plaatsen.
Slecht idee. In dit geval is het veel erger een type I fout te maken dan een type II fout. Een overheid die mensen onschuldig vastzet verliest snel haar gezag, of wordt een dictatuur. Doet me hier aan denken.
Hoe dan ook, van de Lockerby-zaak herinner ik me dat de Schotten iets dergelijks hebben (maar zonder consequenties in termen van de straf).
Ik moest denken aan “Why not hang them all; The virtues of inefficient punishment” (JPE 107,6/2, S259-269). David Friedman beargumenteert dat het het meest efficiënt is om voor elke overtreding met een bepaalde kans de doodstraf toe te kennen. (Ingebroken? Kans van 1 op 50 op de doodstraf). De ex-ante kosten voor de overtreder zijn hetzelfde, en het scheelt de kosten van de gevangenis.
Friedman geeft aan dat de vervolgers (via OM of civiel) ook belangen hebben. Rent-seeking ligt op de loer en daarom zijn inefficiënte straffen toch aantrekkelijk. Boeiend artikel.
Bastiaan: het argument “als het beter had gekund, dan hadden ze dat al wel gedaan” is naar mijn smaak iets te Chicago. Maar het verhaal over prikkels en extremen, daar zit wellicht iets in. Misschien moet iemand er eens een modelletje van knutselen.
Thijs: OK, het maken van type I fouten is erger, maar het minimaliseren van dergelijke fouten kan niet de oplossing zijn, want dan moet je nooit meer iemand opsluiten. Uiteindelijk moet je toch een of ander maximalisatieprobleem oplossen en dan lijkt het niet verstandig om je a priori al te beperken to binaire beslissingen.
Marco (verwoede pogingen doend dit plan overeind te houden).
Bert: Dank! Ik ga er eens naar kijken. Al betwijfel ik of de in dat artikel voorgestelde oplossing politiek haalbaar is, maar goed, daar hoeven wij economen ons natuurlijk niet druk over te maken…