De speelgoedgids

Het nageslacht verlekkert zich aan de glanzende pagina's

Gisteren, op 19 september, viel hij op de mat: de eerste speelgoedgids van het seizoen, meer dan 200 pagina’s dik, tweeënhalve maand voor Sinterklaas. De kinderen zijn al druk aan het aanstrepen.

Wat is het optimale tijdstip om dit telefoonboek door de bus te doen? Te ver voor 5 december en de gids is kwijt, of versleten, voordat de Sint zijn inkopen doet. Te kort ervoor en de winkelier mist de boot. Omdat de cadeau’s al ingeslagen zijn, of omdat de gids van de concurrent al is gebruikt om de wensenlijst op te stellen.

Ik kan me niet anders voorstellen dan dat de laatste overweging voor de producent van dit boekwerk het belangrijkst is geweest. Wie als eerste door de brievenbus is, wint de slag. Maar we moeten nog maar zien of het inderdaad zo uitpakt: vanochtend lag de gids alweer in de hoek, en onze Sinterklaas gaat nog laaang geen boodschappen doen.

Reclame

Goed. Ik begrijp dat reclames doorgaans geneigd zijn een ietwat te rooskleurig beeld van de werkelijkheid te schetsen. Maar soms vraag je je af of het niet verstandiger zou zijn om een bepaalde reclame in het licht van actuele ontwikkelingen een tijdje niet uit te zenden. Zo heb ik mij er persoonlijk behoorlijk aan gestoord dat, toen bleek dat honderdduizenden Nederlanders opnieuw aangifte moesten doen, de Belastingdienst vrolijk bleef adverteren met "Leuker kunnen we het niet maken. Wel makkelijker."

Maar Fortis spant absoluut de kroon. Gisteren zag ik hem weer, de commercial. In een tijd waarin de president van de Nederlandsche Bank het nodig vindt om op TV te verschijnen en het ganse volk gerust te stellen dat Fortis niet failliet zal gaan, blijven ze hem doodleuk uitzenden. "Here today. Where tomorrow? Fortis."

Inderdaad.