Categorie: Bijzaken

Uurtarief

Hoe kun je boos blijven op de Tweede Kamer, dat instituut dat ons iedere dag weer een glimlach op de lippen tovert? De nieuwe fracties zijn koud binnen en de eerste wilde plannen halen de pers alweer:

Een groot deel van de Tweede Kamer is het beu dat mensen die bellen naar een helpdesk niet alleen de gesprekskosten betalen voor de daadwerkelijke hulp, maar ook voor de tijd dat ze moeten wachten tot ze iemand aan de lijn krijgen.

Het is inderdaad verschrikkelijk, bellen met het 0900-nummer van de kabelmaatschappij en dan moeten wachten tot je aan de beurt bent. Maar wat die verschrikking bestaat uit meer dan het lijntarief. De wachtende beller had, in de verloren minuten, andere activiteiten kunnen ontplooien. De waarde van die activiteiten weten we niet, maar het feit dat de beller niet aan het werk is geeft ons een ondergrens: het netto uurloon van de beller. Dat zal in de meeste gevallen hoger liggen dan het uurtarief van de hulplijn. Het wordt tijd dat de wachtende beller die minuten kan declareren bij de partij aan de andere kant.

Concurrentie

De zegeningen van concurrentie zijn talrijk, maar worden maar weinig onderkend. Dat de klant niet gebonden is aan één aanbieder werkt disciplinerend, zorgt voor innovatie en houdt de prijzen laag. Maar waardering ho maar: als de concurrentie toeneemt klaagt de Nederlander over keuzestress.

Zo nu ook weer. Twee televisiezenders buitelen over elkaar heen om een zo spectaculair mogelijke ijsdansshow op het scherm te brengen, en wat schrijft het dagblad?

De twee zenders zijn sinds vorige week verwikkeld in een ijsdansoorlog. Steeds meer mensen vinden dat de kijker de dupe is, omdat je niet naar twee zenders tegelijk kunt kijken.

McPeace?

Een intrigerende waarneming van een columnist van de New York Times: het schijnt in de wereldgeschiedenis nog nooit te zijn voorgekomen dat twee landen met allebei een vestiging van McDonald’s binnen hun landsgrenzen, met elkaar in oorlog zijn geweest. Al ben ik er niet helemaal zeker van welke conclusie we hieruit moeten trekken (een standbeeld lijkt me zeker wat voorbarig) [via].

Micro in Space!

Schrik niet als u op deze link klikt die leidt naar de homepage van het vak Principles of Microeconomics van de University of North Carolina. Het vak heeft een, ahum, iets andere opzet dan het gemiddelde micro-vak. De hele cursus is opgezet als video game in een Star Wars achtige zetting en gaat over een kolonie buitenlandse wezens die crasht op aarde en middels microeconomische principes het hoofd boven water moet houden. Spectaculair. Meer info hier. In Nederland hebben we trouwens al een tijdje Miniconomy. Iets bescheidener van opzet en je krijgt er geen studiepunten voor.

Sowieso hebben economen steeds meer belangstelling voor wat er zich allemaal afspeelt in games en virtuele werelden. Zie bijvoorbeeld het werk van Edward Castronova. De Amerikaanse belastingdienst overweegt inmiddels belasting te gaan heffen op transacties in Second Life.

Bijbelstudie

Even iets heel anders nu. Wie denkt dat christendom en wetenschap niet samen gaan, heeft het mis. Tijdens een bijeenkomst van experimenteel economen in Tucson eerder deze maand, zo melden mijn bronnen, wees Orley Ashenfelter er op dat het eerste wetenschappelijk verantwoorde, gerandomiseerde experiment al ruim 2000 jaar geleden beschreven werd. In de bijbel. U gelooft het niet? Sla Daniël 1 er maar op na.

Wat vooraf ging: Vijf Israëlieten werden aan het hof van Nebukadnessar te werk gesteld. Ze krijgen ook eten van de koning, maar Daniël wil zich aan de Joodse reinheidsvoorschriften houden en vraagt de hoofdeunuch toestemming om niet van het aangeboden voedsel te eten. De hoofdeunuch durft het niet aan: de koning heeft immers “bepaald wat jullie zullen eten en drinken, en als hij vindt dat jullie er slechter uitzien dan jullie leeftijdsgenoten zal hij mij daarvoor verantwoordelijk stellen.” En dan komt het. Daniel doet het volgende voorstel:

‘Neem de proef op de som en laat uw dienaren tien dagen alleen groente eten en water drinken. Vergelijk ons uiterlijk daarna met dat van de jongemannen die de koninklijke spijzen eten, en beslis dan over uw dienaren op grond van wat u ziet.’ De kamerheer ging op het voorstel in en gaf hun tien dagen. Aan het eind van de tien dagen zagen zij er gezonder en beter doorvoed uit dan alle jongemannen die de koninklijke spijzen voorgezet hadden gekregen. Dus diende de kamerheer hun geen koninklijke spijzen en wijn meer op, maar gaf hij hun alleen nog groente.

Welk significantieniveau de kamerheer hanteerde, is helaas niet bekend.

Dag van de Arbeid

Het was u misschien nog niet opgevallen, maar vandaag is het de Dag van de Arbeid. Inderdaad, de traditionele internationale feestdag van socialisten en communisten. In Nederland is er door het oprukkend kapitalisme en neo-liberalisme inmiddels nog maar weinig van te merken. Geldt dat voor heel Nederland? Nee! Een kleine nederzetting houdt moedig stand! Wie is deze instelling, hoor ik u al vragen, dit proletarische bolwerk dat zo dapper weerstand biedt tegen het oprukkend grootkapitaal en vandaag gewoon haar deuren gesloten hield? Eh, inderdaad, de Amsterdamse Effectenbeurs. Het kan soms raar lopen.

Volgens plan

“Het kan nog veel harder. Als eind december de omstandigheden hier net zo goed zijn is het zeer goed mogelijk dat deze tijd nog wordt verbeterd.”

Aan het woord is schaatser Carl Verheijen, de nieuwe wereldrecordhouder op de 10,000 meter. En hij heeft gelijk: van zijn vandaag gereden 12.57,92 kan volgend jaar nog zo’n twee en een halve seconde af.

Dat weten we al sinds 2001, toen de Groninger economen Gerard Kuper en Elmer Sterken een voorspelling deden over de toekomst van diverse wereldrecords op de schaats. Ze gebruikten daarvoor een statistische methode die de snelheid van de schaatser ontleedt in een afstand-specifiek deel en een deel dat met uithoudingsvermogen te maken heeft. De trend in beiden voorspelt de toekomst van het record, en voorlopig lijkt het te werken. Knap, want toen de voorspelling werd gedaan stond het record nog op 13.03,40 en leken de 13 minuten een onslechtbare barrière.

Slagbomen dalen automatisch

Slagbomen dalen automatischToen uw verslaggever onlangs via de sluizen aan de noordzijde de Afsluitdijk opreed, viel zijn oog op dat bordje dat bij elke grote ophaalbrug in Nederland staat: slagbomen dalen automatisch. Een schijnbaar nutteloze mededeling over de rood-witte boom, die nu keurig in verticale positie stond.

Maar de Afsluitdijk is lang en nodigt de berijder uit tot diepe gedachten, en zo kwam het dat ik mij plotseling iets voor kon stellen bij het mysterieuze bordje. Iets economisch, zelfs. In mijn enthousiasme trapte ik het gaspedaal nog wat verder in, zodat ik eerder achter mijn bureau zou zitten om mijn ingeving na te rekenen. En wat blijkt: het klopt! Dit bedacht ik mij:

Lees verder “Slagbomen dalen automatisch”