Categorie: Grappig

Oscar

Het valt niet mee tegenwoordig, econoom zijn. Al die modellen van ons, dat is helemaal niks, markten zouden helemaal niet werken en we hadden niet eens de kredietcrisis aan zien komen. Qua gebrek aan aanzien doen we nauwelijks nog onder voor topbankiers, zo lijkt het.

In zulke tijden ga je je wanhopig vastklampen aan elk positief geluid. Elk nieuwtje dat maar een beetje bij kan dragen aan een wat positievere beeldvorming van De Econoom, je grijpt het met beide handen aan.

Valt er iets positiefs te melden dan? Toch wel. Bij de aankondiging van de Oscarnominaties vorige week bleek een van de genomineerden voor Beste Acteur Richard Jenkins voor zijn rol in The Visitor. En nu komt het: Jenkins speelt in die film een econoom.  Ik bedoel maar.

Reclame

U vindt dat er teveel geadverteerd wordt, dat adverteerders maar allerlei dingen beloven en de meest absurde claims doen? Dan bent u niet de enige.  Samuel Johnson zegt het als volgt:

Advertisements are now so numerous that they are very negligently perused, and it is therefore become necessary to gain attention by magnificence of promises, and by eloquence sometimes sublime and sometimes pathetic.

Is dat iets van de laatste tijd? Niet bepaald. Bovenstaand citaat is vandaag namelijk precies 250 jaar oud. Echt waar. 

Een horde vuilnisbakken

Al eerder had ik het op deze site over Herd Behavior, een fraai inzicht uit de economische/informatie-theorie. Het principe hierachter is dat informatie kostbaar is, en dat andere mensen vaak dezelfde informatie zoeken. In plaats van zelf de kosten te incasseren is het dus vaak handiger om te wachten tot anderen door hun gedrag laten blijken wat de informatie is.

Dat is, ieder voor zich, handig maar op macro-niveau juist niet. Als er namelijk ruis in de informatie zit is het beter dat iedereen zelf die informatie zoekt. Zo middelt de ruis uit en krijg je een Wisdom of Crowds-effect. Als daarentegen iedereen op de informatie van de eerste zoeker afgaat kan het wel eens misgaan.

Droge kost, vindt u? We nemen een praktisch voorbeeld bij de hand, waarvan ikzelf helaas de aanstichter ben. Het begon toen ik afgelopen maandag onze Kliko naar de straatrand reed. Zo rond de feestdagen is het niet zo duidelijk op welke dag hier de vuilnisbakken worden geleegd. Informatie waar wel aan te komen is, maar dat kost moeite. Makkelijker is het om te kijken of de buren de bakken al buiten hebben gezet. Mijn actie had dus al gauw tot gevolg dat er drie extra bakken verschenen.

29122008445.jpg

Maar wie niet verscheen, dat was de vuilnisman. Toen ik in de avond de bak terugreed naar de achtertuin merkte ik wel dat iemand een extra zak afval in onze Kliko had gegooid.

Maar nu dit. De vuilnisman is sinds maandag nog niet geweest en ik verwacht ‘m eerlijkgezegd niet voor vrijdag, de normale ophaaldag. Maar de populatie bakken heeft zich alleen maar uitgebreid. Dit is de situatie vanochtend:

31122008450.jpg

Ik tel zo’n tien bakken, inmiddels ook aan de overkant. Verderop in de straat staan er ook een paar, wat verweesd, te wachten op wat komen gaat.

Wat komen gaat, dat is de oudejaarsnacht. Ik hoop dat de buren inzien dat het niet verstandig is om hun Kliko’s vannacht weer buiten te laten staan.

Met Sony geen stress

Het nadeel van al dat gedragseconomisch onderzoek is dat bedrijven er weer dankbaar misbruik van gaan maken. Neem nu Sony. Die doet sinds kort in de VS aan verticale prijsbinding, en verbiedt detailhandelaren om korting te geven op bepaalde Sony producten.

Slecht nieuws voor consumenten natuurlijk. Maar niet volgens Sony. Iedereen kan nu met een gerust hart zijn Sony gadgets kopen, meldt de multinational enthousiast, zonder de stress dat het ergens anders misschien goedkoper zou kunnen zijn! [via]

Wisselkoersen

Vaste lezer Enno wijst op een hilarische misser gisteren in de Telegraaf. De krant wil graag berichten over de groeiende weerstand in Groot-Brittannië tegen de EU. Volgens tegenstanders zou het verlaten van de unie de Britse burger een belastingbesparing opleveren van zes pence per betaald pond.

Dan gaat het op de Telegraaf-redactie helemaal mis. Eens even rekenen, denkt de dienstdoende redacteur, de wisselkoers staat momenteel op 1 euro 18 per Brits pond, zes pence is dan net zo’n beetje vijf eurocent. Jammer. Het is net andersom, vijf pence is dan zes eurocent.

Maar het wordt nog veel erger. De arme ziel vergeet ook nog eens dat hij dat “per pond” volgens precies dezelfde wisselkoers moet omzetten in “per euro”, en dat het dan uiteindelijk natuurlijk geen ene fluit uitmaakt of je het nu over pence per pond of cent per euro hebt. En dus schrijft de krant doodleuk:

De tegenstanders hebben doorgerekend dat het verlaten van de EU een verlaging van de belasting voor burgers zou betekenen van 6 pence per pond, ofwel van ongeveer 5 eurocent per verdiende euro.

Kaarsen vlak voor kerst fors duurder

zo kopt de Telegraaf een paar dagen gelden.

Kaarsen en theelichtjes worden vanaf maandag peperduur. De prijzen aan de vooravond van de kerstdagen en jaarwisseling gaan met 30 tot soms 65 procent omhoog vanwege de invoering van de Europese importheffing. De verhoging, opgelegd door de Europese Commissie, is het gevolg van de antidumpmaatregelen om de Europese kaarsenfabrikanten tegen spotgoedkope aanbieders uit China te beschermen.

Excuses, maar de verleiding is veel te groot om opnieuw naar deze klassieker van Bastiat te linken (nu in Nederlandse vertaling!). Zie eerder hier.

Depressie

Het blijkt dat Margriet Brandsma er bij het NOS journaal in juli al een zomercolumn aan gewijd heeft, maar leuk blijft het. Bij de Meteorologische Dienst van de Vrije Universiteit te Berlijn kun je, uiteraard tegen betaling, je naam verbinden aan een hoge- dan wel lagedrukgebied. De eerste kost 299 euro, de tweede slechts 199. Hogedrukgebieden duren namelijk langer en zijn dus ook langer in het nieuws.

Makreel

Door al dat gedoe met kredietcrisis en Nobelprijs zijn er wat dingen blijven liggen. Maar dit verhaal wil ik u niet onthouden. Uit de Wall Street Journal een paar weken geleden.

Mensen graag willen handelen. Als de ene persoon iets heeft wat de ander graag wil, en andersom, dan kan er geruild worden en wordt iedereen gelukkiger. Omdat al dat ruilen zo’n gedoe is, ontstaat er geld. Als geld algemeen geaccepteerd wordt, is dat een reuzehandig reken- en ruilmiddel.

Wie in een Amerikaanse gevangenis zit, heeft echter een probleem. Daar mag namelijk geen geld worden gebruikt. Vroeger werden nog wel eens pakjes sigaretten als ruilmiddel gebruikt, maar sigaretten zijn nu verboden. Aangezien mensen inventief zijn en toch graag willen handelen, gaan ze dus iets anders verzinnen. In veel Amerikaanse gevangenissen worden daarom nu blikjes makreel als valuta gebruikt. Ja heus. Zo’n blikje kost net zo’n beetje 1 dollar, dus dat rekent makkelijk. Verder is er geen mens die het wil eten, waardoor de, uhm, geldhoeveelheid in stand blijft.

Wie zei daar dat geld niet stinkt!? [via]