Treuren om de opkoopregeling

Normaal bewaren we berichten over het Europees landbouwbeleid tot de komkommertijd. Dat is toepasselijk, en het beleid is zo rampzalig dat er altijd wel iets over te schrijven valt. Maar de actualiteit gebiedt een reactie.

Vandaag wordt bekend dat de EU stopt met het opkopen van maïs voor een garantieprijs. De commissaris schrijft dat de garantieprijs zo hoog was dat boeren in “gebieden met lage productiekosten” direct voor Brussel produceerden. De maïs werd slechts gezaaid met het oog op de opkoopregeling. Daardoor zat de EU met een overschot en liep de lokale maïsprijs, die voorheen kennelijk onder de garantieprijs lag, op. Twee jaar wordt er nog een maximale hoeveelheid gekocht en daarna is het uit met de pret.

Natuurlijk is het opkopen tegen een garantieprijs een rampzalige manier om inkomenspolitiek te bedrijven. In het persbericht over het afschaffen van de vaste maïsprijs staat een hele lijst ongewenste effecten (zie “why phase out..”). Maar vervolgens wordt vrolijk gemeld dat de garantieprijzen voor andere producten gewoon blijven bestaan. Gelden die argumenten daar dan niet voor? En dan de manier van afschaffen: in plaats van het gefaseerd verlagen van de prijs wordt gekozen voor een hoeveelheidsrestrictie. Hoe de quota verdeeld worden over de geïnteresseerde boeren mag Joost weten.

Beschouw ondertussen, zolang hij nog bestaat, de huidige situatie: Europeanen wordt, middels een verstorende belasting, geld afhandig gemaakt. Dat geld wordt gebruikt om maïs op te kopen dat door boeren speciaal voor Brussel geplant wordt. Die maïs wordt opgeslagen en gekoeld tot hij bederft. In de regio van de boeren lopen de prijzen, zowel van maïs als van andere, nu minder aangeboden, producten op zodat het leven voor bewoners duurder wordt.

Clubblad

Sinds vandaag is VoxEU.org on line. De site, gerund door het gerenommeerde CEPR, belooft artikelen van economen die te lang zijn voor de krant maar niet technisch genoeg voor een journal. En relevant voor beleid. Er is zelfs sprake van een, toekomstige, Nederlandse editie.

Wij zijn benieuwd. Het tableau de troupe is indrukwekkend, en het formaat van een website lijkt makkelijker dan dat van de Amerikaanse evenknie, The Economists’ Voice. En economen hebben leuke meningen, dat weet u al, dus kan het een interessante site worden. Een goed teken is deze oproep om de inkomstenbelasting te verlagen. Voor vrouwen.

Mr. Tang goes to Den Haag

Bij de verkiezingen vorig jaar schreven we over economen die kandidaat waren voor de Tweede Kamer. Het werd geen groot succes: van de drie genoemde economen kwamen er twee niet in de kamer.

Ook de derde leek buiten de boot te vallen, maar na de kabinetsformatie mocht dr. Paul Tang toch het parlement in. Je hoopt dat daarmee het Nederlandse beleid wat meer uitgaat de economische denkwijze: marginale effecten, prikkels, etcetera. En kijk, deze econoom stelt vooralsnog niet teleur: zijn laatste plan is om het inkomen van de Schipholdirectie direct te koppelen aan de geluidsproductie van de luchthaven. Een negatief verband, nemen we aan. Daarmee wordt een externaliteit geïnternaliseerd bij degene die hem veroorzaakt. Dat moet wel goed gaan.

Een auto kopen

Marco meldt hieronder al dat consumenten zich makkelijk laten beïnvloeden door trucs van de fabrikant. Klassieke economen hebben moeite met dit soort zaken; we veronderstellen dat klanten altijd door trucs heen kijken. Op de lange termijn klopt dat vaak wel (of de overheid grijpt in) maar de korte termijn houdt verbazend lang aan. Psychologen hebben er meer kijk op.

Voer voor psychologen dus, dit artikel over de praktijken van Amerikaanse autoverkopers. Leuk voor op vakantie, want het is een lang verhaal.

Middelste

Uit promotieonderzoek aan de Universiteit van Tilburg blijkt dat consumenten niet altijd zo slim zijn als wij graag mogen veronderstellen. Bij een keuze uit drie opties zijn ze nogal eens geneigd de middelste te kiezen. De Volkskrant interviewt promovendus Robert Rooderkerk:

Wie aarzelt bij de aanschaf van een digitale camera of mp3-speler, krijgt door de aanwezigheid van een compromisproduct vaak een laatste zetje. ‘Ik kan me er nooit een buil aan vallen’, zal hij redeneren, ‘want het was niet de duurste en ook niet de kwalitatief minste.’ Dat kan ertoe leiden dat hij iets koopt dat hij niet nodig heeft.

Jarig

Goh. Wist u dat Adam Smith and John Maynard Keynes officieel dezelfde geboortedag hebben? Ik niet. Een soort universele economenverjaardag dus. En die dag is 5 juni. Dat was gisteren. Excuses dat wij u niet op tijd gewaarschuwd hebben, maar ik weet het nu pas. Smith werd 284 jaar, Keynes 124.

Bij die 5 juni van Smith zit overigens nog wel een klein addertje onder het gras. Het schijnt eigenlijk de dag te zijn waarop hij gedoopt is, niet zijn geboortedag. Maar een kniesoor die daar op let. En op zijn grafsteen staat gewoon 5 juni.  [bron]

Scheiden doet lijden

De mogelijkheid om zonder tussenkomst van een rechter een einde te maken aan uw huwelijk bestaat niet meer: de flitsscheiding is afgeschaft. Belangrijkste reden hiervoor is het verstevigen van de positie van de kinderen ten opzichte van hun (ruziënde) ouders. Op zijn weblog schrijft minister Rouvoet over dit onderwerp

Het jongetje kijkt triest in de camera. ‘Ik heb eigenlijk geen zin meer in het leven van nu, ik wil liever het leven van vroeger weer, met papa en mama’.

(Kenners weten uit welke klassieker de minister put). Op korte termijn zijn de effecten van deze wetswijziging duidelijk: er zal minder snel gescheiden worden en meer aandacht worden besteed aan de afwikkeling. Op lange termijn zijn de effecten ook duidelijk: minder mensen zullen trouwen en meer koppels zullen hun kinderen opvoeden vanuit een, makkelijk te ontbinden, geregistreerd partnerschap. Econoom Tyler Cowen schreef er eerder dit over.

Correctie anoniempje

Gisteren plaatsten we kanttekeningen bij Manpower’s anoniem solliciteren initiatief. Uit een nieuw bericht in het AD (en ook de Volkskrant) blijkt het toch anders in elkaar te zitten:

Manpower doet dit voor het eigen personeel, niet voor de bedrijven die bij het uitzendbureau aankloppen. Het gaat om vierhonderd vacatures, waarop belangstellenden anoniem kunnen reageren.

Waarvan akte. Maar nu doet zich een veel groter probleem voor. De crux zit hem natuurlijk in dat kunnen. Kansarme allochtonen zullen inderdaad graag anoniem solliciteren. Maar een kansrijke autochtoon zet natuurlijk z’n naam onder z’n brief. Gevolg: een personeelschef die een anonieme sollicitatie binnen krijgt, weet al hoe laat het is. En dus is zo’n sollicitatie nauwelijks nog anoniem te noemen. Inderdaad, Fokke en Sukke slaan de spijker op z’n kop (bedankt Pim!)

Anoniempje

Uitzendbureau Manpower gaat een proef nemen met anoniem solliciteren. Bij het aanbieden van kandidaten aan bedrijven die tijdelijke banen te vergeven hebben, worden geen namen meer vermeld, maar alleen feitelijke mededelingen over opleiding en ervaring,

zo lezen wij vanochtend in het AD. Sympathiek initiatief. OK, het is al eens eerder onderzocht, maar meer onderzoek juichen wij altijd toe.

Valt er dan helemaal niets op aan te merken? Nou ja, toch wel. Stel u hebt een bedrijf en bent op zoek naar een werknemer. Er komt een stapel sollicitaties binnen.  De meeste sollicitaties zien er uit zoals sollicitaties er altijd uitzien. Maar een aantal komt via Manpower, en hebben alleen “feitelijke mededelingen over opleiding en ervaring”. Dat is een stuk minder informatief. U zult dus al snel geneigd zijn de werkzoekenden van Manpower links te laten liggen en voor de reguliere kandidaten te gaan. Dan weet je tenminste waar je aan toe bent.

Het probleem is dus dat hier maar een gedeelte van de sollicitaties anoniem is. En dat zal de resultaten beinvloeden. De uitkomst kon wel eens zijn dat haast niemand van Manpower nog wordt aangenomen, allochtoon of autochtoon. In een ideale onderzoeksopzet zou je alle sollicitaties anoniem willen hebben. Of zelfs allochtonen gewoon onder Nederlandse namen laten solliciteren, zoals in de eerder aangehaalde Amerikaanse onderzoeken het geval was.

Levens redden

Goed, we zijn allemaal een beetje van de kaart door de grote Donorshow en op zulke momenten is het moeilijk om het hoofd koel te houden. Maar dit bericht spant wat mij betreft de kroon.

In de vergelijking beschikbare organen = aantal doden maal fractie donoren gaat de aandacht volgens VVD TK-lid Van Miltenburg teveel uit naar de tweede factor. Meer organen komen ook beschikbaar als het aantal vroeg overledenen wat stijgt. En dus het logische voorstel: schaf de verplichte autogordel af.

Gewaagd en een beetje gek, dat voorstel, maar vooral: ineffectief. De reden: het Peltzman effect.