Gary Becker

Gary Becker is overleden. Onverwacht kennelijk, hij zou dinsdag nog college geven in Chicago. Becker werd met name bekend om zijn toepassing van economisch rationalisme op (voor zijn tijd) onverwachte onderwerpen als criminaliteit en het gezinsleven. Uit dat laatste onderzoek volgt ook het beroemde Rotten Kid Theorem. Zijn universiteit heeft al een overzichtsartikel geplaatst. Op deze site verwezen we graag naar Becker als het om criminelen ging, maar ook vanwege zijn stukken op het Becker-Posner-blog. Uit het archief:

Pakkans.

Gary Becker en de Christenunie.

En wat is er mis met het spekken van de staatskas?

Schuld en boete.

Hedge funds.

Update, 8 mei: UChicago press maakt als eerbetoon “vier van zijn belangrijkste artikelen” gratis toegankelijk:

Solow over topinkomens (en Piketty)

It is of course possible that “supermanagers” really are supermanagers, and their very high pay merely reflects their very large contributions to corporate profits [?¦] This explanation would be harder to maintain if the phenomenon turns out to be uniquely American. It does not occur in France or, on casual observation, in Germany or Japan. Can their top executives lack a certain gene? If so, it would be a fruitful field for transplants.

Aldus een nogal droge Robert Solow in een recensie van Piketty, u weet wel, het boek waar iedereen het over heeft. Het is dan ook vrij uniek dat een economieboek de bestsellerlijst van Amazon aanvoert (meer over het verkoopsucces hier).

Die recensie van Solow is trouwens extreem helder en volledig, en maakt het lezen van het boek haast overbodig. Lang niet alle recensies zijn even positief, zie bijvoorbeeld deze en deze. Ook deze is boeiend. In het Nederlands (maar wel  technisch) geeft Bas Jacobs een uiteenzetting in drie delen. Ondertussen beweert Nassim Taleb dat het allemaal een statistische artefact zou zijn. Een video van een discussie tussen Piketty, Stiglitz en Krugman staat hier.

Bubbelkunst

tulp1

Apen onderhandelen over de prijs van een tulp op dit schilderij uit 1640, dat de draak steekt met de tulpenmanie van een paar jaar daarvoor.

windhandel

Windhandel, staat er achter het figuurtje op dit bord. Een woord dat tot ver over de grens bekend is. Over actien (aandelen) is de maker niet echt te spreken. Begin 18e eeuw werd er flink gespeculeerd, met grote winsten en verliezen als gevolg.

Beiden gezien in het Frans Hals museum in Haarlem.

Stimulus 2.0

Welja, nemen we even een paar weken vakantie van dit economische weblog, zit meteen de hele economie in een liquiditeitsval. Werkloosheid torenhoog, investeringen in het putje. Het zou helpen als de bestedingen eens lekker aan zouden trekken.

Maar helaas. Net nu het geld in beweging zou moeten komen zijn de burgers plots bevangen door een grote spaar- en ontschuldzin. In normale gevallen verlaag je dan de rente, maar die staat al zo dicht bij nul dat zelfs sparen in een oude matras aantrekkelijk begint te worden. Is er dan niemand die raad weet?

De traditionele econoom merkt op dat de nominale rente misschien niet verder omlaag kan, maar de reële rente best nog wel wat kan zakken. Als we nou, om te beginnen, de inflatiedoelstelling eens richting de vier procent konden krijgen. Dan verdwijnt, bij nul procent rente, ieder jaar een fors gedeelte van de koopkracht van het spaartegoed. Dat zal die luie rijkaards wel naar de P.C. Hooftstraat jagen!

Een nadeel is natuurlijk dat zoiets zich eerst helemaal in de verwachtingen van consumenten moet werken. Die waren net lekker verankerd, en voordat zo’n nieuwe doelstelling een beetje effect heeft ben je jaren verder.

Nee, dan de minder traditionele economen. Een slimme beweging, die wordt geleid door een dappere Galliër, heeft zich laten inspireren door mijn eerdere blog “dreigen is genoeg”. Hun wapen: een boek van 970 pagina’s dat in lezers het onbedwingbare verlangen losmaakt om belasting te gaan heffen op vermogen. Het werk, dat wordt uitgebracht op hetzelfde moment dat in heel Europa het bankgeheim wordt opgeheven, heeft zijn effect op vermogende consumenten niet gemist.

De kracht van de suggestie doet hier zijn Keynesiaanse werk. Zonder dat er feitelijk iets hoeft te gebeuren wordt de burger richting het winkelcentrum gedirigeerd, om ons daar snel uit de liquiditeitsval te verlossen. Met een beetje geluk wordt Thomas Pikkety daarmee de Roosevelt van de 21e eeuw.

We zijn er weer!

Het is een tijdje akelig stil geweest op deze plek, wegens allerlei omstandigheden. U kent dat wel, hoge opportunity costs, dat soort dingen. Maar we zijn er weer. Mede due to popular demand, waarvoor dank. De komende weken gaan we onder meer wat oude meuk wegwerken die toch de moeite waard is, maar even was blijven liggen. En nieuwe dingen doen natuurlijk, voorzover die voorbij komen. U mag ons altijd tippen.

Het is goed weer terug te zijn.

Reggae en de S&P

Kijk, daar worden wij nu blij van. Onderstaand filmpje van CNN laat de ontwikkeling van de S&P500 in 2013 horen op een reggae beat. Elke toon geeft de hoogte van de slotkoers van een dag, en aangezien Wall Street in het weekend dicht is, levert dat een aanstekelijke 5/7 maat op. Al begint het fluittoontje in december wel irritant hoog te worden.

Hier staat meer achtergrond (via @FrederiekeH)

Het Mickey Mouse Monopolie

Eerder vandaag maakt Bas ter Weel op het ESB-blog  melding van de dood van Walter Oi, en van zijn analyse van de kosten van de militaire dienstplicht in de VS. Grappig, want ik kende de man alleen maar van zijn analyse van het two-part tariff in een klassiek artikel met de briljante titel A Disneyland DIlemma: Two-part Tariffs in a Mickey Mouse Monopoly.

Stel u bent eigenaar van Disneyland en elke bezoeker heeft dezelfde vraagfunctie voor ritjes in de achtbaan. U kunt dan de standaard monopolieprijs zetten waarbij marginale opbrengsten gelijk zijn aan marginale kosten. Stel echter dat u de prijs gelijk zet aan marginale kosten. Dat maakt bezoekers bijzonder gelukkig; zo’n prijs genereert een veel grotere vraag naar achtbaanritjes en dus een veel groter consumentensurplus. Maar, en nu komt het, vervolgens heft u een toegangsprijs die precies gelijk is aan dat consumentensurplus. De consumenten zullen nog net bereid zijn die prijs te betalen, u roomt de volledige sociale welvaart af en uw winst is uiteindelijk nog veel hoger dan door het zetten van die standaard monopolieprijs. Oi noemt dit een two-part tariff, een prijs die bestaat uit twee componenten: de toegangsprijs voor het park en de prijs per ritje in de achtbaan. Een zelfde prijsstructuur wordt bijvoorbeeld ook gehanteerd door uw lokale energiebedrijf. Bovenstaande analyse is inmiddels volstrekt standaard en staat in elk tekstboek over industriele organisatie. Maar de oorspronkelijke analyse is van Walter Oi. U weet wel, die van de dienstplicht.