Veilen

Alweer een interessante ontwikkeling op de huizenmarkt. Iedereen kan tegenwoordig zijn huis veilen op internet. Sinds een aantal dagen draait op een paar zenders een commercial voor biedenenwonen.nl. Zet je huis er op, houd na 30 dagen een veiling en een uurtje later heb je het verkocht. De media besteedden er al uitgebreid aandacht aan, op de website staat zelfs een warme aanbeveling van Heertje zelf. Volkomen terecht, natuurlijk.

De initiatiefnemers, eerder al verantwoordelijk voor RouteMobiel en Tango, gaan er van uit dat binnen afzienbare tijd 10% van het huizenaanbod op deze manier verkocht wordt. Misschien ook iets voor de banken, die een paar weken geleden nog klaagden over de schimmige manier waarop momenteel executieverkopen plaatsvinden.

Toch grappig dat door de kredietcrisis, die het failliet van het kapitalisme zou betekenen, steeds meer mensen hun heil zoeken bij veilingen, wat juist het ultieme marktinstrument is. Zie bijvoorbeeld dit artikel, eerder dit jaar in Trouw.

Plaatjes

Trouwe lezer Bart schrijft, enkele weken geleden alweer:

Kennen jullie de site www.eigenfactor.org? Thomson-Reuters heeft inmiddels enkele impactindicatoren die door het groepje eigenfactor.org-netwerkanalytici in de VS zijn ontwikkeld zijn in Web of Science geadopteerd. Misschien minder functioneel maar wel leuk zijn de interactieve kaarten die op de website zijn te vinden onder "well-formed". Waarschuwing: als kaartenfanaat mag Thijs alleen kijken als hij minstens een halve dag niets te doen heeft…

Tot een paar minuten geleden had ik het ook nog niet aangedurfd een kijkje te nemen. Maar het is inderdaad fraai.

BNP versus geluk

Lang artikel in de Volkskrant dit weekend over het verschil tussen Bruto Nationaal Product en het geluk van de burger. Terwijl het eerste maar blijft stijgen neemt het tweede niet echt toe, zo stelt de schrijver, en dus is de groei van de afgelopen decennia “voor niks geweest”. En ook, “waarom zouden we überhaupt nog geïnteresseerd zijn of de economie krimpt of groeit?”

Varianten op deze postmoderne benadering van de economie gaan terug naar tenminste eind jaren 60 (zie de beroemde quote van Bobby Kennedy) en ook op deze site waarschuwden we wel voor het gelijkschakelen van groei met geluk. Maar het VK-artikel gaat wel erg uit van de aanname dat de overheid streeft naar maximale groei, en het geluk daarbij uit het oog verliest. Die aanname is namelijk helemaal niet waar.

Het probleem is dat BNP in sommige opzichten juist wél een goede indicator van geluk is. Als we door economische tegenwind 3.5% krimpen dan is dat reden voor zorg, omdat die krimp waarschijnlijk niet wordt genoten doordat iedereen op vrijdagmiddag in de natuur gaat wandelen in plaats van te werken. Die krimp komt door ontslagen werknemers en failliete bedrijven, en daar kun je best somber van worden.

Maar buiten deze conjuncturele bezorgdheid kun je toch moeilijk volhouden dat de overheid blind de groei najaagt. De overheid belast, verbiedt, reguleert en beschermt en verlaagt daarmee vrijwel zeker het BNP. Neem bijvoorbeeld het optreden tegen kartels, waarmee bedrijfswinsten (onderdeel BNP) worden verlaagd en het consumentensurplus (geen BNP) toeneemt.  Of neem de verplichte vakantiedagen of de werktijdenwet.

Het kan ook moeilijk anders. Binnen een democratie worden politici gekozen die de onderdanen beter af maken, en “beter af” wordt gemeten in geluk. Dat wist Bobby Kennedy ook al. De enigen met een BNP-fixatie zijn de ambtenaren op Financiën die de belastingbasis in de gaten houden. Maar die hoeven niet herkozen te worden.

Lees verder “BNP versus geluk”

Nog niet helemaal wakker

Werd u vanochtend ook wakker met op uw wekkerradio het verontrustende nieuwsbericht dat u torenhoge kosten zou betalen voor “het simpelweg afbreken en beëindigen van een telefoongesprek”? Dan kan ik u gerust stellen. Er is hier slechts sprake van een Telegraaf-journalist die geen flauw benul heeft van waar hij het over heeft.

Wat is er wel aan de hand? Als ik met mijn KPN-mobieltje bel naar iemand met een Telfort-mobieltje dan maakt Telfort kosten, terwijl KPN mijn gesprekstarief opstrijkt. Dat is niet eerlijk. Daarom brengt Telfort aan KPN een ’termination tariff’ in rekening, een bedrag om het gesprek af te handelen. Iemand zonder enige kennis van zaken zou inderdaad geneigd kunnen zijn dat te vertalen als een ’tarief om het gesprek te beëindigen’.

Telecombedrijven zullen gesprekstarieven baseren op hun kosten. Ze kunnen die gesprekstarieven dus kunstmatig hoog houden door onderling hoge afhandeltarieven af te spreken, en dat is wat hier aan de orde is. U kunt dus met een gerust hart weer ophangen. Dat kost helemaal niets.

Going Dutch

In de New York Times staat vandaag een lang, overwegend lyrisch en zeer lezenswaardig artikel over het Nederlandse Model gezien door de ogen van een Amerikaan. Mooie quote:

American politics became entrenched in two positions […]: the old left-wing idea of vast and direct government control of social welfare, and the right-wing determination to […] privatize the system and leave people to their own devices. In Europe, meanwhile, the postwar cradle-to-grave idea of a welfare state gave way in the past few decades to some quite sophisticated mixing of public and private. And whether in health care, housing or the pension system […], the Dutch have proved to be particularly skilled at finding mixes that work.

Het belangrijkste nadeel? De winkelsluitingswet:

Indeed, most shops close by 6 p.m. ?” precisely when people leaving work might actually want to patronize them.

[via]

Dertig jaar te vroeg

Koninginnedag = oude boeken. Zojuist op de vrijmarkt werd ik voor 50 cent eigenaar van de pocketeditie van The Crash of ’79. Leest u even mee op de achterflap?

30042009606.jpg

Eens even kijken, vervangen we 1979 door 2009. Grote Amerikaanse banken failliet – check. Beurscrash – check. Arabisch geld – check, hoewel Aziatisch geld misschien beter was geweest. Iraanse bom – check.

Het boek komt uit 1976 en de verkoop zal na het saaie beursjaar ’79 wel ingezakt zijn. Maar was het boek profetisch voor een latere periode? Ik laat het u zo snel mogelijk weten. (Overigens, de schrijver heeft 2009 zelf niet gehaald.)

Leuker kunnen ze het niet maken

Voor alle zekerheid heb ik nog even gekeken, maar het is echt geen 1 april. Laat staan kerst.

Het schijnt dat in Nederland het kerstfeest fiscaal bevoordeeld wordt, ter stimulering van de viering van dit christelijke feest. Concreet betekent dat dat voor kerstartikelen een lager invoertarief geldt dan voor andere feestartikelen. Hoe zich dat verhoudt met de scheiding tussen kerk en staat is mij wat onduidelijk, maar dit terzijde.

Die regeling leidt onherroepelijk tot Grote Maatschappelijke Kwesties. Om maar eens iets te noemen: als je een glazen kerstengel in je kerstboom wil hangen, is er dan sprake van een kerstversiering, en dus van een laag invoertarief? En in het geval van een glazen kerstman?

Gelukkig heeft de Hoge Raad in deze belangwekkende zaak twee weken geleden uitspraak gedaan. Echt waar. Inderdaad, ik geloofde het ook niet toen ik het op het NRC geldblog las, maar het arrest van de Hoge Raad staat gewoon hier, inclusief uitputtende beschrijving van de gewraakte versierselen.

De uitspraak? Het engeltje is wel kerstversiering, maar de sneeuwpop niet. Immers

Het gaat, aldus het Hof, om algemene decoratieartikelen zonder specifieke verwijzing naar het kerstfeest, waaraan niet afdoet dat deze, doordat zij sneeuw- en ijsblokmannetjes uitbeelden, gewoonlijk worden gebruikt in de winterperiode. 

Goh.

Maak de professor niet boos

Een Amerikaanse prof met een aanstelling aan de VU heeft in de VS drie mensen neergeschoten.

Het is niet de eerste moordende professor in de economie. Dit geval was vorig jaar in het nieuws, de speltheoreticus die zijn vrouw ombracht. Dat moet wel haast een berekende misdaad zijn, was de heersende opinie. Die zaak was binnen een jaar tot boek verwerkt.

Het zijn geen zaken die vrolijk stemmen. Wat dat betreft lees ik liever over een econoom die moorden oplost.

Donner over het fileprobleem

Ik zit in de trein terug van een conferentie. De laatste spreker daar was minister Donner. Nou houden bewindslieden op economenconferenties vaak wat algemene praatjes (vinden de economen, die liever een model zien) (een wiskundig model) maar de minister kwam vandaag met een onverwacht inzicht in de werking van economische prikkels.

Zijn algemene praatje, dat ging over de heilzame werking van een wisseling van perspectief, werd opeens concreet toen hij voorstelde om files aan te pakken door voortaan de werktijd te laten beginnen als de werknemer de voordeur verlaat. Daarmee komt de volle rekening van de vertraging onderweg op het bordje van de werkgevers, die volgens Donner dan een motief en de mogelijkheid hebben om dat probleem eindelijk op te lossen.

Ik weet het, zoiets lokt weer gedrag van werknemers uit dat ook niet optimaal is, maar ik heb voor dit probleem slechtere voorstellen gehoord.

(Dit was overigens geen echt voorstel in de zin dat het volgende week op de agenda van de regering staat. De echte voorstellen staan hier.)

A propos, iedere econoom kent het probleem dat zelfs de meest geïnteresseerde toeschouwer in slaap valt als je te lang over percentages en groeicijfers spreekt. Donner ook, en hij kwam met de bekende oplossing: omrekenen naar grote getallen. Zo zullen er, beste toeschouwers, op korte termijn wel tweehonderdduizend AOW’ers bijkomen, en op langere termijn wel een miljoen!

Helaas werkte het deze keer niet. De economen in de zaal kenden de truuk, en voor de aanwezige Amerikanen had het meer weg van deze bekende scene met Dr. Evil.

Nullen

Het valt niet mee, die grote getallen. Een paar dagen geleden werd bekend dat volgens het IMF de kosten van de economische crisis gaan oplopen tot zo’n 4000 miljard dollar. Als zo’n bedrag bekend wordt, hou je je hart alweer vast. In het verleden ging dat immers vaker mis.

Het bericht bereikte de redactie van RTL-Z. Daar hebben ze verstand van grote getallen, zou je denken. En inderdaad, in de mondelinge verslaglegging ging het allemaal goed. Maar kijk nu eens wat de ondertitelaar er van gemaakt heeft:

groot

Tja. En dat is een 4 met 21 nullen.

Nu is het leuke dat dit fragment gisteravond De Wereld Draait Door haalde. Had de VARA het overschot aan nullen in de gaten dan? Eh, nee. Daar ging het er om dat toen de ene presentator zich afvroeg wat je voor dat bedrag kunt kopen, de andere antwoordde met “4000 miljard dingen van een dollar”, wat ik persoonlijk nu juist een vrij briljant antwoord vond.