Boeventronie

De Financial Times heeft vanochtend bovenstaande foto van Strauss-Kahn op de voorpagina. Het roze papier helpt ook niet mee, maar deze man ziet er slecht uit. Twee observaties.

  1. Het kan snel gedaan zijn. Eenzelfde inzicht als twee maanden geleden. Misschien is onze tijdsvoorkeurvoet wel te laag.
  2. Op basis van deze foto moet ik mijn inschatting van andere personen, van wie ik alleen de boevenfoto gezien heb, naar boven bijstellen. Wie na een korte celstraf het nieuws haalt staat er dus kennelijk zo op, maar had evengoed de president van Frankrijk kunnen zijn.

Merkel’s strafwerk

Wie even vergeten was dat Angela Merkel opgroeide in de DDR kon daar gisteren weer kennis van nemen. Op een partijbijeenkomst stelde ze dat Europeanen allemaal eenzelfde pensioenleeftijd zouden moeten hebben, en evenveel vakantiedagen per jaar. Ik snap de redenering maar het is een slecht idee. Leest u even mee?

Politici zijn zo gek nog niet. Aan de vooravond van de Europese monetaire eenwording maakten ze zich al zorgen over mogelijk uitvretersgedrag van de deelnemers. Een land zou zijn schuld ver op kunnen laten lopen om vervolgens bij de ECB voor hulp aan te kloppen. Het reputatieverlies zou dan voor alle landen zijn. Er was al een no-bail-out clausule voor de ECB bedacht, maar dat leek de politici niet genoeg. In het verdrag van Maastricht werd daarom ook afgesproken dat landen geen al te groot tekort mochten hebben. Maar helaas waren de voorwaarden van het verdrag te zacht, zie ook hier.

Nou is het één ding dat de bestaande afspraak over tekorten niet wordt nageleefd. Dat is een oplosbaar probleem waar je in de toekomst betere regels voor kunt verzinnen. Maar een veel groter probleem is dat de maatstaf van het officiële tekort helemaal niet informatief is. Ik schreef daarover eerder op deze site. Kort gezegd: als een regering een procentje minder inkomstenbelasting heft loopt het tekort meteen op, maar als dezelfde regering belooft dat iedere burger op z’n 50e met pensioen mag is dat aan het tekort niet meteen te zien. Bekend is dat bijvoorbeeld de Grieken hiervan actief misbruik maakten.

Nu is de redenatie van Merkel waarschijnlijk dat we problemen in de toekomst moeten voorkomen door het stabiliteitspact verder uit te breiden. Niet alleen regels voor het officiële tekort maar ook regels voor alle zaken die het tekort kunnen beïnvloeden: de pensioenleeftijd, wettelijke vakanties, en ongetwijfeld ook de kinderbijslag, de salarisschalen van de politie en de regels voor bejaardenverzorgers. Het is een heilloze weg, want de mogelijkheden om dit soort regels te ontduiken zijn eindeloos. De regering die cadeautjes uit wil delen slaagt daar altijd in. En het valt te betwijfelen of veel Europeanen op dit soort betutteling uit Brussel zitten te wachten.

Hoe moet het dan? Marktwerking, natuurlijk. Door degenen die geld uitlenen mede verantwoordelijk te maken voor de rotzooi die ontstaat bij een faillisement zijn de prikkels weer goed gericht. De houders van de schuld zijn gemotiveerd om goed op te letten en Europa kan geloofwaardig zeggen dat er geen bail out komt. Er zijn ideeën genoeg om zoiets in de toekomst beter te laten werken.

Vakantiegeld

Waar ik mijn vakantiegeld aan uitgeef? Geen idee. Het komt met alle andere bedragen op mijn rekening terecht en ik kijk alleen naar het totaal. Niet typisch, want de meeste mensen weten precies waar hun vakantiegeld naartoe gaat, blijkens dit onderzoek. Sommigen hebben er zelfs een bepaalde bestemming voor, in veel gevallen daadwerkelijk een vakantie.

Misschien klopt het onderzoek, misschien niet. De relevante vraag is of mensen meer aan vakanties besteden als het bedrag aan vakantiegeld toeneemt. Wie extra vakantiegeld ziet als een gewone loonstijging zal misschien een klein gedeelte aan vakanties uitgeven, maar zo werkt het niet bij iedereen. De Tilburgse econoom Peter Kooreman liet ooit zien [pdf] dat een verhoging van de kinderbijslag een ander effect heeft dan een gelijke verhoging van het overige inkomen: de extra kinderbijslag wordt eerder besteed aan zaken als kinderkleren. Zoiets zou ook voor vakantiegeld kunnen gelden.

Voor mensen zoals ik is vakantiegeld alleen maar lastig (zie eerder). De werkgever houdt loon achter, betaalt daarover geen rente, en komt er gemiddeld zes maanden later alsnog mee op de proppen. Het is echter populair, misschien wel omdat mensen zichzelf niet vertrouwen met het kapitaal. Als de vakantie geboekt moet worden, is het geld alweer uitgegeven. In die zin is het vergelijkbaar met Amerikaanse kerstmis-clubs, die je geld bewaren totdat het tijd is voor kadootjes. De vraag is of dit tegen-jezelf-beschermen motief nog werkt. Tegenwoordig is een lege bankrekening geen belemmering meer om toch geld uit te geven, en de schuldeiser komt het geld gewoon in mei halen.

Onze controlegroep

Hallo vanuit Denemarken. Ik verkeer voor korte tijd aan de Deense kust en worstel dus een paar dagen met het lokale monopolygeld (waar men voorlopig niet vanaf wil). Denemarken is een mooi land om als vergelijking naast Nederland te leggen omdat de uitgangspunten zo vergelijkbaar zijn maar de beleidskeuzes vaak precies andersom. Dat geldt voor het geld, maar ook voor bijvoorbeeld het arbeidsmarktbeleid (Deense flexicurity versus Nederlandse ontslagbescherming – het CPB organiseerde er onlangs een conferentie over).

Een ander verschil is het uitbannen van de historische fout van het vroegpensioen. Waar we dat in Nederland vrij efficiënt gedaan hebben kwamen de Denen er niet goed uit. Hoewel ze in 2006 besloten dat hun efterløn op termijn niet houdbaar was, werd de verhoging van de bijbehorende leeftijdsgrens uitgesteld tot het verre 2019 (zie deze moeizaam vertaalde pagina). Iedereen die tijdens het besluit boven de 48 (!) was had van de hervorming geen last.

Dat was misschien wat oneerlijk en de huidige regering probeert er wat meer vaart achter te zetten. En dat had een heuse kleine crisis tot gevolg deze week, toen de Deense PvdA uit het overleg stapte. Dat vult de kranten en houdt de Denen bezig; de uitkomst is nog ongewis. Voor de passerende econoom is het geruststellend dat de ruzies gaan over de begroting van 2020, en niet die van vorig jaar.

Rare dingen

De vraag van de dag van de ING bank is slim gesteld, en de uitslag doet ons ernstig achter de oren krabben.

De meerderheid van de invullers wint liever €10.000 in de loterij dan dat het eigen huis €30.000 meer waard wordt. Geld is geld, ben je geneigd te denken, maar kennelijk is er verschil.

  • Misschien is de stijging in de huizenprijs verwacht, en de prijs een onverwachte meevaller.
  • Een voor de hand liggende mogelijkheid is het fictieve karakter van de prijsstijging, die morgen weer weg kan zijn, versus de zekere winst in de loterij.
  • Of zien we hier gewoon the power of cash? Geld op de tafel is kennelijk (veel) meer waard dan de belofte van meer geld in de toekomst.

Daar staat tegenover dat voor de extra 30 mille natuurlijk gewoon een extra hypotheek genomen kan worden, waarmee dat geld net zo concreet wordt.  Het blijft een opmerkelijk resultaat.

KPN en de maximale winst

Dus, door een terugval in de vraag loopt de omzet van KPN omlaag en daarmee de winst. Om de winst te herstellen wordt in de kosten gesneden en gaat het bedrijf het met 5.000 werknemers minder doen. Logisch toch?

Nou nee. De 5.000 werknemers zijn niet meer nodig vanwege automatisering en omdat hun werk wordt uitbesteed aan India. KPN heeft dus een manier gevonden om hetzelfde product te leveren voor minder geld. Als de leiding van het bedrijf probeert de winst zo hoog mogelijk te maken (en dat is hun werk) dan zou deze besparing altijd doorgevoerd moeten worden, en niet alleen als het slecht gaat.

Er zijn twee mogelijkheden. De eerste is dat de leiding helemaal niet bezig is de winst zo hoog mogelijk te maken. Mensen ontslaan is vervelend en pas als het echt niet anders kan grijpt men naar de botte bijl. De tweede mogelijkheid is dat de besparingsplannen van KPN niet zo simpel zijn als nu wordt voorgesteld. Misschien is het onduidelijk of de computers en de Indiërs wel een vergelijkbaar product kunnen leveren. Twijfels hielden het plan tot nu toe tegen.

Of het is toeval dat de ontslagen en de teruglopende omzet samenvallen. Maar zo wordt het verhaal niet gebracht.

Best Europarlementslid,

Zeer tegen mijn gewoonte in schrijf ik u met een aanwijzing voor uw taak als mijn vertegenwoordiger in Brussel. Ik hoop eigenlijk dat dit overbodig is, maar je weet maar nooit.

De Europese Commissie lijkt van plan om de termijn van het copyright op geluidsopnames te verlengen van 50 naar 70 jaar, met terugwerkende kracht. Dit is een extreem slecht idee. Met copyright is niets mis, het is een manier om artiesten te compenseren voor hun werk, in verhouding tot de waarde van dat werk. Dat levert een prikkel om mooie dingen te maken. Achteraf de termijn verlengen is echter niet nuttig, want het levert geen extra werken op. Het is ook niet gratis, want alle inwoners van Europa wordt het recht ontnomen om, naar eigen inzicht, de oude opnames te beluisteren of te gebruiken.

In het voorstel van de Commissie wordt uitgebreid ingegaan op het lot van sessiemuzikanten, die slechter af zouden zijn met slechts 50 jaar copyright. Het is moeilijk voor te stellen dat iemand gelooft dat de huidige sessiemuzikanten iets zouden merken van het onder copyright houden van 50 jaar oude muziek. Het voorstel zorgt alleen voor een conditieloze overdracht aan de rechtenhouders, een “lump sum”.

Er schijnt een verzoek voor ‘renewed referral’ te liggen van Christian Engström van, nota bene, de Piratenpartij. Ik kan er ook niets aan doen, maar deze man heeft gelijk. Kunt u overwegen het voorstel te steunen?

[maak gerust een kopie voor eigen gebruik]

Een financieel waterhoofd

Leuk artikel vandaag op Vox, waarin de auteurs kijken naar verschillen tussen landen met een grote en een kleine financiële sector. Tussen de welvaart in een land en de omvang van de financiële sector zit een zogenaamd omgekeerd-U verband: als een kleine sector groter wordt, gaat de economie van een land beter functioneren. Krediet komt wijder beschikbaar, bedrijven kunnen groeien, consumenten sparen. Maar wordt de sector té groot, dan nemen de risico’s toe. Het land wordt minder stabiel, de kans op een crisis neemt toe, en te veel getalenteerde mensen gaan werken waar hun talenten relatief weinig goed doen.

Leuk detail: de schattingen zijn op basis van data tot en met 2005 (dat wil zeggen: voor 2008). Toch valt een duidelijke grens te trekken waarboven de financiële sector voor problemen gaat zorgen. Als het totale krediet meer dan 160% van het BBP is (de rechter verticale lijn in de figuur hieronder) is het foute boel. En jawel hoor: IJsland, Ierland, we hadden het kunnen weten. Maar wacht eens even- wie staat daar op nummer vijf?

201104072307.jpg

(paper [pdf] hier te downloaden.)

Economen

Economen, wat moet je ermee? Er woedt, met name in de Volkskrant, een discussie over de meningen die economen verspreiden en de vraag of die enig wetenschappelijk gehalte hebben. Deze meneer vindt van niet, deze meneer ook niet, en deze meneer verdedigt de economen.

Het eerste probleem is natuurlijk dat er veel mensen zijn die zich econoom mogen noemen, maar dat de kwalificaties nogal uiteen lopen. Op deze lijst van Nederlandse economen staan Johan Witteveen en Mabel Wisse Smit gewoon naast elkaar. De titel econoom alleen zou niet heel veel vertrouwen in moeten boezemen. Er studeren er jaarlijks duizenden af.

De diepere vraag is of er in de economie wel inzichten bestaan die algemeen toepasbaar zijn. Als de economie een echte wetenschap was, dan zouden al die economen elkaar niet tegen moeten spreken, is de gedachte. Ik sta in deze kwestie, niet geheel verrassend, aan de kant van de economie als wetenschap. Het probleem is alleen dat onderwerp van de economie (en dan met name dat stuk dat de kranten haalt) zo complex is dat enig inzicht alleen kan bestaan als de econoom de zaak versimpelt. De goede econoom weet de kwestie zo te versimpelen dat de essentie behouden blijft. Maar die kunst verstaat niet iedereen, en dus woedt het debat. Deze situatie is trouwens niet uniek aan de economie. Natuurkundigen, een beroepsgroep met een veel betere reputatie, merken hoe vervelend een complexe situatie kan zijn als er een kerncentrale op springen staat. Dan spelen opeens veel zaken door elkaar en ontbreekt informatie over de stand van zaken binnenin de fabriek. Welke risico’s zijn op dat moment belangrijk, en welke doen er niet toe?

Ook natuurkundigen nemen op dat moment geen afscheid van hun theorie. Op eenzelfde manier ben ik een groot voorstander van de disciplinerende werking van de economische wetenschap. Wie zijn argumenten niet in economische termen, of nog liever, in een model kan opschrijven heeft waarschijnlijk een denkfout gemaakt. Klopt de argumentatie wel, dan wordt snel duidelijk welke afruil er in dat argument toe doet. Zo komt het debat weer een stukje verder.